ඔන්න ගොඩ කාලෙකට පස්සෙ බ්ලොග් එක පැත්තෙ ආව ලොකූ සතුටක් හිතේ තියාගෙන... ඒ මොකද්ද කියල පස්සෙ කියන්නම්...
ඉස්සෙල්ලම කියන්න ඕන රාජකාරිය දේවකාරිය වගේ කොරන්න ඕන නිසා බ්ලොග් ලියන එක සහ කියවන එක පොඩ්ඩක් අඩු කරා...
ඔන්න ඉතින් ඉඩ ලැබුන ගමන් සතුටු ආරන්චියකුත් අරගෙනම තමා ආවෙ...
මම බාප්ප කෙනෙක් උනානෙ බොලවු..එකෙක්ගෙ නම් කමක් නෑ.. දෙන්නෙක්ගෙ.. ඉතින් සතුට කියා ගන්න බෑ... ඔක්කොම හෙන සතුටින් ඉන්නෙ උන් දෙන්නව ඇස් දෙකෙන් බලනකම්.. මොකද උන් දෙන්න ඉන්නෙ පිට රට නොවැ...
උන් දෙන්න එනකන් තමා මමනම් ඇගිලි ගැන ගැන ඉන්නෙ.. මොකද බාප්ප කෙනෙකුගෙ යුතුකම තමා උන් දෙන්නට කතා, සින්දු, කවි, උගන්නන එක (කුණුහරුප)..
ඉතින් ඒකට නම් ටික කාලයක් යාවි.. උන් දෙන්න මෙහේ එද්දි මට හිතෙන විදියට බාප්පට උගන්වයි වගේ...
බලමු බලමු...
මේ ඉන්නෙ උන් දෙන්න තමා...
මේ ඉන්නෙ අපේ බන්චොයි, බන්චයි...
කුක්කු බීල, බන්ඩි ගෙඩි දෙක පුරවගෙන උනුසුමට දොයි...
ආරන්චියෙ හැටියටනම් කිසි කරදරයක් නෑලු... අඩන්නෙ නෑලු... කිරි දීපු ගමන් නිදා ගන්නවලු.. ආපහු හරියටම පැය 03 කින් ගැගිටල වට පිට බල බල ඉන්නවලු...
ආ කියන්න බැරි උනානෙ උන් දෙන්නම කොල්ලො...
ඔන්න ඔහොමයි උනා කියන්නෙ.. බලමු තව පින්තූර එන හැටියට දාන්නම්කෝ...
මගේ ලෝකය නිහඬ විය..
-
මහාචාර්ය නලින් ද සිල්වා මහතා අභාවප්රාප්ත වෙලා. මමත් කලෙක් එතුමාගේ ලිපි
ඉතා උනන්දුවෙන් කියවපු එක්කෙනෙක්.
ඒ නිසාම එතුමා කථා කල දේවල් සම්භන්ධයෙන් අවබෝධයක් ...
1 hour ago